Papaano nga ba lumaban?

                Tunay nga namang isang seryosong karanasan sa isang tao ang pagkakaroon ng cancer. Hindi ito isang karamdaman lamang na iinuman mo lang ng gamot at ipahinga ay ayos ka na. Isa sa mga penomenong kinatatakutan ng mga tao nat ikipinanghihina sa pagkakataong ikaw ay mapugaran nito. Kaya nga kahit na magkaiba man kami ng pananaw ni Andrew Graystone, nagawa kong intindihin kung saan siya nanggagaling, kung saan niya hinuhugot ang kaniyang mga sinasabi—humahanap siya ng mga paraan upang intindihin at tanggapin ang parte ng kaniyang katawan na nagdudulot sa kaniyang paghihirap. Gusto niyang salubungin at yakapin ang isang panauhin na hindi imbitado, at kahit kailanma’y hindi inaasam na dumalaw ito, sapagkat siya mismo ang lumikha nito at parte na ito ng kaniyang pagkatao.

                Hindi ko tinutuligsa ang kaniyang ipinaglalaban, ang akin lamang, mahirap talagang tanggapin na i-romanticized ang isang karamdamang maaaring humantong sa isang hangganan ng isang indibidwal. Pabor ako sa metaporang ginagamit sa pagtrato sa cancer. “Masculine” at “militaristic” ang pagsasalarawan ni Graystone rito sapagkat sa tuwing may cancer ang isang tao’y kadalasan ang mga salitang lumalabas upang bigyang-lakas ng loob ay “malakas ka, magagawa mong manalo sa laban!” o ‘di kaya’y “H’wag kang panghinaan ng loob, maging matibay ka at ituloy ang laban.” Sang-ayon ako na maaaring nag-impluwensiya nito ay media upang magkaroon ng bahid ng drama at mas pumatok sa masa ang balita ngunit sa parehong pagkakataon ay naniniwala ako na pagbibigay ito ng respeto at pagkakakilanlan sa isang taong kumakaharap sa isang kritikal na kondisyon. Para sa akin, kung isasalarawan ko ang cancer sa mabulaklak na pamamaraan (“I want to kiss my cancer goodbye” imbis na “cancer, you and me, outside!”), mas hindi ko magagawang magkaroon ng positibong pananaw sa buhay. Positibo ang aking pagtanggap sa karamdaman, ngunit ang hinuha kong magiging epekto nito’y hindi ko mabibigyan ng pokus ang mas nararapat bigyan ng pansin kaysa sa pagtanggap dito—ang paglunas sa sakit na ito.

                Ihinayag ni Graystone sa huli na parte na ang cancer ng kaniyang paglalakbay sa buhay, nagawa nitong mapaunlad at mapatibay ang kaniyang pagkatao nang malagpasan niya ito. Sa lahat ng kaniyang binitawang mga salita, nais kong malaman, papaano niya ito nilunasan? Minahal at tinanggap nga lang ba, o, siya rin ay “lumaban”?

                

Guevarra, Julie Ann Olino

2012-25207